viernes, 16 de agosto de 2013



ANIMALIA

Esna dago animalia
zerbaiten zain burua zut
ozeano azido bana begietan.
Azazkalak moztu dizkiot
hotz dauka arnasa
ez du ispiluan begiratu beharrik
ni naizela jakiteko.

LEIRE BILBAO  “scanner”

(ANIMAL

El animal está despierto
la cabeza erguida a la espera de algo
con un océano ácido en cada ojo.
Le he cortado las uñas
tiene frío el aliento
no necesita mirar en el espejo

para saber que soy yo.)

domingo, 11 de agosto de 2013



ESKU BAT

esku bat
sabelpea auskultatzen
atzamar bat
hankartetik gora

umea egin dut
bururik
gorputzik
asmorik
gabe

LEIRE BILBAO  “scanner”

(UNA MANO

una mano
auscultando el bajo vientre
un dedo
subiendo por  la entrepierna

he hecho un niño
sin
cabeza
cuerpo

intención)

sábado, 10 de agosto de 2013



AMESTU NAHI ZINTUZKET

Ama, gaztetu nahi zintuzket
neu ere ume izan nadin.
Haizeak ditut saihets artean
ezin dute ihes egin.

Ama, ilea luzatu nahi nizuke
neuri ere orraz diezadazun,
min egiten zenidan arren
amatasunezko amorru harekin.

Ama, amestu nahi zintuzket
hogei urterekin beti,
zelai batean dantzan
kristalezko kanpaiak hautsiz.

Ama, asmatu nahi zintuzket
sabel azpiko orbainik gabe,
ahantz dezazun nondik atera nintzen
leun, irribarrez; seme-alabarik gabe.

Ama, askatu nahi zintuzket
libre izan nadin neu ere.

LEIRE BILBAO “scanner”

(QUISIERA SOÑARTE

Madre, quisiera rejuvenecerte
para ser yo también niña.
Tengo vientos entre las costillas
no pueden huir.

Madre, quisiera alargarte el pelo
para que también a mí me lo peinases,
aunque me hacías daño
con aquella rabia maternal.

Madre, quisiera soñarte
con veinte años siempre,
bailando en un campo
rompiendo campanas de cristal.

Madre, quisiera inventarte
sin cicatriz bajo el vientre,
para que olvides de dónde salí
suave, sonriendo; sin hijos.

Madre, quisiera liberarte

para ser libre yo también.)

viernes, 9 de agosto de 2013



BIHAR EZ DAKIT ZER EZ DUDAN JAKINGO

Ama hil zaigu lanak itota.
J. A. ARTZE

Gure amak ez daki nor den Walt Whitman
kapitain baten hilotza maitatu zuen arren.
Ez du Victor Hugo inoiz irakurri,
Jean Valjean, Fantine eta Monsieur Madeleine
ametsetan agertu izan zaizkion arren.
Ez daki nor diren Faulkner, Jelinek edo Carver
nahiz eta maleta zahar batean hilobiratu zituen
denei hautsa maitekiro kendu ostean.

Gure ama pianotzat hartu izan dute
inoiz Bachek, Mozartek, Ellingtonek.
Haren begi elurtuetan odol tanta bat da
Malevitxen etxe gorria.
Gerriko minez dabil aspaldian
eta hala ere etxeko lanak amaitu eta
kalera ateratzen da egunero izebarekin
eguzkia, hotza zein beroa, hartzera.

Gure amak, paperezko deiak egiten
etxean utzi duen alabari,
bizitza zertarako den jakitera iritsi gabe
hilko direla biak ala biak
azaltzen jakin nahi nuke.

LEIRE BILBAO “scanner”

(MAÑANA NO SÉ QUÉ NO SABRÉ

Se nos ha muerto madre ahogada por el trabajo.
J. A. ARTZE

Mi madre no sabe quién es Walt Whitman
aunque amó el cadáver de un capitán.
No ha leído nunca a Victor Hugo,
aunque se le han solido aparecer en sueños
Jean Valjean, Fantine y Monsieur Madeleine.
No sabe quiénes son Faulkner, Jelinek o Carver
aunque los sepultó en una maleta vieja
después de quitarles amorosamente el polvo a todos.

A mi madre la han solido tomar por piano
alguna vez Bach, Mozart, Ellington.
En sus ojos nevados es una gota de sangre
la casa roja de Malevich.
Anda últimamente con dolor de cintura
y, con todo, termina las tareas domésticas y
sale a la calle todos los días con mi tía
a tomar el sol, frío o caliente.

Mi madre, a la hija que ha dejado en casa
haciendo invitaciones,
quisiera saber explicarle
que las dos van a morir
sin llegar a saber para qué es la vida.)

jueves, 8 de agosto de 2013



NI EZ NAIZ LILI BRIK

Ni ez naiz Lili Brik
ez diot Stalini gutunik idatziko
Maiakovskiren poesia goratzen.
Ni ez naiz Anna Akhmatova
ez ditut poemak erreko semea kartzelatik ateratzearren.
Ez naiz Simone de Beauvoir
bainugelako ispiluan bere gorputz biluzia argazkiratzen.
Ez naiz Rosario Castellanos
indigenen ahotsa goratzen.
Ez naiz Irene Nemirovski
Auschwitzen 1942an.
Ez naiz...

Ez naiz Frida Kahloren bizkarrezurra.
Ez naiz Francesca Woodmanen argazki hautsia.
Ez naiz Louise Bourgeoisen armiarma.
Ez dakit Marguerite Duras bezala suntsitu esaten.

Nire iraultzak nire izena darama
XXI. mendeko gaitzak kutsatuta idazten dut
hauxe da
neure buruaren kontra dudan
erresistentzia ekintza bakarra.

LEIRE BILBAO “scanner”

(NO SOY LILI BRIK

No soy Lili Brik
no le escribiré cartas a Stalin
ensalzando la poesía de Maiakovski.
No soy Ana Ajmátova
no quemaré poemas para que saquen al hijo de la cárcel.
No soy Simone de Beauvoir
fotografiando su cuerpo desnudo en el espejo del cuarto de baño.
No soy Rosario Castellanos
ensalzando la voz de los indígenas.
No soy Irene Nemirovski
en Auschwitz en 1942.
No soy...

No soy la columna vertebral de Frida Kahlo.
No soy la fotografía rota de Francesca Woodman.
No soy la araña de Louise Bourgeois.
No sé decir destruir como Marguerite Duras.

Mi revolución lleva mi nombre
escribo contagiada por el mal del siglo XXI
este es
el único acto de resistencia
que tengo contra mí misma.)



miércoles, 7 de agosto de 2013



MEMORIA

Nire izena ahaztu nuen lehendabizi.
Eskuak zertarako nituen ahaztu nuen gero,
hitzak zertarako diren
minak zer esan nahi duen.

Nire izena ahaztu nuen lehendabizi.
Nigandik espero zituzten esperantza guztiak
ahantzi nituen gero,
zeini egin behar nion irribarre,
zeini eskua oratu.

Nire izena ahaztu nuenetik
beste ezertaz ez naiz oroitzen.

Ordutik aurrera sortzen dut.

LEIRE BILBAO  “scanner”

(MEMORIA

Primero olvidé mi nombre.
Después olvidé para qué tenía las manos,
para qué son las palabras,
qué significa el dolor.

Primero olvidé mi nombre.
Todas las esperanzas que tenían depositadas en mí
las olvidé después,
a quién debía sonreír,
a quién cogerle la mano.

Desde que olvidé mi nombre
no me acuerdo de nada más.

Desde entonces creo.)